This is the 4th e-mail of Petra
Hallo allemaal
Na 11 maanden Azie zijn we afgereisd naar Australie. We hebben het hier vreselijk naar onze zin, maar eigenlijk hebben we ook alweer een beetje heimwee naar Indonesie. Ad heeft laatste een stukje geschreven over ons verblijf in Indonesie, en dat heb ik gepikt en een beetje aangepast om naar jullie te versturen. Hier komt het verslag, onze ervaringen in Australie komen de volgende keer.
Zeven weken in Indonesie, de gordel van smaragd, vlogen om. Helaas moesten we eindigen op op een stukje smaragd waar de glans al een beetje van af is: Bali. Maar waarschijnlijk is het meer een kwestie van de verkeerde mensen op de verkeerde plaats. Duizenden andere toeristen vermaken zich namelijk wel prima op Bali. Maar bij ons ging het al direct vanaf het begin mis op Bali. Zo mocht Ad 5000 rupiah opruimkosten betalen voor het schoonmaken van een benzinepomp. Hij was helaas voor de zoveelste keer aan de diaree en hield het echt niet langer in de bus van Surabaya (Java) naar Bali. Hoe kan hij nu weten dat toiletten van Indonesische bussen direct naar buiten lozen? Los van de opruimkosten, voor deze smerige bruine boel had ik persoonlijk het dubbele bedrag aan opruimosten gevraagd, was de hoon van alle andere buspassagiers het pijnlijkst. Dus vanaf het eerste moment heeft hij zich afgevraagd wat ie op Bali te zoeken had. Een Australisch visum en een vliegticket is het eenvoudige antwoord. Dat moest op Bali geregeld worden.
Op Bali zijn we naar het dorp Ubud gereisd. Dat is het artistieke en culturele centrum van Bali. Dat klinkt goed maar de werkelijkheid was voor ons zo verschrikkelijk dat we ter plekke besloten om A) ons vertrek naar Australie naar voren te halen B) voor de resterende dagen direct door te reizen naar Lombok. Heel Ubud was niets meer dan twee lange straten vol winkels met dezelfde flut souveniers. Neem Volendam, Lourdes en Valkenburg, doe dat maal 100 en je krijgt bij benadering Ubud. Het was voor ons niet te geloven dat we ons vertrek uit Indonesie 1 week bespoedigden. Toch vond ik Bali ook wel heel fascinerend met zijn hinduistische cultuur en overal prachtig versierde tempels, offerbakjes, wierook en prachtig geklede mensen. Toen we een paar dagen gewend waren, en we een beetje wegbleven van het toeristengebied, kwamen we weer die echte Indonesische sfeer tegen die we op Sulawesi zo vaak meemaakten.
We hadden het zo naar onze zin op Sulawesi. De angst die we van te voren hadden voor afdingen en afgezet worden bleek overbodig. Natuurlijk hebben we wel eens teveel betaald maar we hebben nooit het idee gehad vreselijk "genaaid" te worden. Of soms was het zelfs wel leuk om afgezet te worden. Zoals bij Petra die een fles palmwijn ging kopen bijn een oud vrouwtje en daar ter plekke 500 rupiah meer voor moest betalen omdat "de fles zo vol zat." Maar ook het omgekeerde was ook waar: zo heb ik eens ruim een uur met een bemo (een soort taxibusje) door de stad gereden omdat de chauffeur en zijn vrouw het gezellig vonden om met me te kletsen (en ik met hen, en dat allemaal in het Indonesich!) en bij het afzetten bij het hotel wilden ze niet dat ik voor de rit betaalde.
De grootste attractie van Indonesie zijn de Indonesiers. Heb je in andere landen vaak toeristen nodig om je te vermaken hier is dat niet het geval. Elke Indonesier is en bron van vragen (ja, inderdaad vaak dezelfde vragen: Where you go? Where you come from? en meer van dat soort vragen.) en van verhalen. Op Sulawesi spreken weinig mensen Engels en daarom heb ik me helemaal rot gestudeerd op de taal zodat ik al na twee weken (echt waar) redelijk wat Indonesich sprak. Ik kan iedereen aanraden die naar Indonesie gaat (en dan m.n. naar een ander eiland dan Bali want daar spreekt iedereen Engels) om een cursusje Indonesisch te volgen of in elk geval zijn best te doen met het WIe Wat Waar gidsje. Het is zo leuk als je een beetje je best doet! Als we ergens gingen zitten, strand, bos , berg of waar dan ook, binnen 10 minuten ben je het middelpunt van een grope Indonesiers. En geef je voor de 20e keer antwoorden als: "Holland", "Niet getrouwd", "34 jaar." En dat verveelt door de vriendelijkheid van de mensen nooit. De mensen zijn heel lief en zorgzaam. Toen Ad weer eens geveld was door diaree hebben mensen van het hotel van alles en nog wat voor me geregeld, ze hebben echt voor me gezorgd. Dat zie ik in Nederland nog niet zo snel gebeuren. Wat de mensen nog meer zijn? In ieder geval dol op een witte huid. Op tv zie je reclamespotjes voor witmakende huidcremes. (zoals bij ons wasmiddelen aangeprijsd worden om hun witheid) en als blanke word je af en toe een oneerbaar voorstel gedaan.
Sulawesi is ons zo goed bevallen dat we er na ons verblijf in Australie terug willen komen. Om het zuiden te gaan bekijken of om mensen op te zoeken. Terug naar Sulawesi dus en daar verheugen we ons op. Terug naar het eiland waar we drie-daagse wandelingen door het regenwoud hebben gemaakt. Waar we 's nachts sliepen bij het dorpshoofd. Waar we hebben gesnorkeld op ons tropische prive-eiland. Waar we naar een traditionele Toraja-begrafenis zijn geweest (en waar Ad na de 1e bloederig geslachte buffel, van in totaal 40(!) zwak, triest en misselijk moest afhaken. Waar het openbaar vervoer een tijdrovende marteling is maar de mede-passagiers zo aardig zijn dat je alles zo weer vergeet. En waar je 3x daags een lekkere maaltijd kunt halen bij een eetstalletje. Goed eten en geen afwas, wat wil je nog meer? We hopen dat het straks weer net zo leuk gaat worden.
Groeten, Petra en Ad
