Travel the World

This is the second e-mail of Petra 

• Indonesia 4 (dutch)
• Philipines 3 (dutch)
• Vietnam's tweede (dutch)
• Vietnam's quiz (dutch)
• Nairobi
• Zanzibar calling

Wel heerlijk geslapen onder een lekker warm dekbedje want het was helemaal niet warm in het Noorden van Vietnam. De volgende dag een local bus geregeld tot aan de grens (eveneens 5x duurder dan normaal). Toen we in wilden stappen werden we door 20 Vietnamezen omsingeld en iedereen riep dat we bij hem in de bus moesten komen.

Uiteindelijk maar in een bus gestapt en wel 20x gevraagd of de bus naar de Keo Nua Pass ging. Ja hoor, geen probleem. Terwijl we stonden te wachten werd een van de medewerkers op de bus (hij gooit onderweg alle bagage en fietsen van de passagiers boven op de bus) aangereden door een brommer. Ging allemaal net goed. (Je ziet hier zoveel aanrijdingen dat je er niet eens meer van opkijkt). Toch bleek er meer aan de hand te zijn: de jongen van de brommer pakte een grote schoffel en sloeg daarmee de busjongen keihard op de arm. De busjongen reageerde niet echt en stond zelfs even te lachen (rare jongens die Vietnamezen). Toen kreeg ie ook nog een keiharde vuistslag op zijn kop en toen werd ie pas kwaad: rende de bus in en pakte een grote ijzeren staaf waarmee hij vervaarlijk zwaaaiend de aanval inzette. De aanvallers waren toen al gevlucht.

Even later zagen we de busjongen een gigantisch mes onder zijn kleding bevestigen.... Ik scheet in mijn broek omdat ik bang was dat er een vreselijke slachtpartij in de bus zou plaatsvinden als die andere eikels terug zouden komen. Gelukkig bleef verder alles rustig
maar ik wilde nu ECHT vietnam uit, die Vietnamezen doen namelijk altijd zo moeilijk en zijn, als ze kwaad worden, zeer aggressief. De busrit was perfect tot we over moesten stappen in een bestelbusje die ons verder naar de grens zou brengen. Toen de laatste Vietnamese passagier was uitgestapt, weigerde hij ons echter verder te brengen
tenzij we 10 dollar aan hem betaalden. De grens was nog 30 km verderop. Ik liet hem de tickets zien waarop stond dat we de volle mep hadden betaald om naar de grens te komen en dat we niet van plan waren die lul nog eens 10 dollar in zijn zak te stoppen, maar hij was onvermurwbaar. Ik bleef demonstratief in de auto zitten en heb
ongeveer een half uur die vent opgehouden, maar toen stapte hij weer in om rechtsomkeert te maken.

Intussen stond het halve dorp om de auto heen. Wat konden we doen, we konden 'm moeilijk op zijn bek slaan met het hele dorp om ons heen dus zijn we maar uitgestapt en verder gaan lopen. Als we dan toch dollars moesten dokken om aan de grens te
komen, dan niet aan die vent, we zouden wel een vrachtauto of minibusje onderweg aanhouden. De eerste 10 kilometer ging door dorpjes waar iedereen uitliep om ons te zien, kinderen liepen honderden meters met ons mee "Hello" en "what's your name?" roepend om weer afgelost te worden door de volgende meute kinderen. De weg was perfect, een van de beste wegen in Vietnam maar niemand in het dorp scheen een auto te hebben.

Ook reed er geen auto de kant van de grens op!!! Werkelijk geen een !!!. We wilden doorlopen tot een dorp vlak voor de grens, het was al donker en erg mistig en we wilden in dat dorp overnachten om de volgende dag verder te gaan en eventueeel een lift regelen. Nou, dat dorp bestond dus gewoon niet en we hebben maar liefst 6 uur gelopen,
bergopwaarts (tot + 700 mtr) tot we de 30 km tot aan de grens afgelegd hadden. En dat met onze zware rugzakken op. 30 km verdomme, dat is van Amsterdam naar Utrecht lopen!!! Bij de grenspost aangekomen was alles donker en zag er verlaten uit. Na een paar minuten kwam er een slaperige grenspost op de proppen die onze paspoorten en visa wilden zien. "No" was zijn antwoord, en ook dat van de andere tweegrenswachten die later ook nog even kwamen checken. We konden de grens niet over, hoe ik ook jammerde en zielig deed. We moesten terug naar Vinh, naar de immigration office of zoiets om ons visum te laten veranderen en dan terugkomen, dan pas konden we erover heen... Daar
stonden we dan: uitgeput, 's avonds laat, natgemotregend en gedesillusioneerd. In het "dorp" (10 huizen) 1 km terug zou een hotel zijn.

We zagen ergens licht branden en vroegen of we ergens konden slapen. Een paar mensen werden opgetrommeld en we konden ergens in een hok waarin twee houten bedden zonder matras op een paar rieten matjes slapen. Een paar kaarsen erbij en that was it. "Not expensive" zeiden ze "maar 15 dollar". Ik heb het terug weten te praten naar 10
dollar en we zijn snel met al onze kleren aan in bed gaan liggen. We hadden het vreselijk koud, Ad lag te klappertanden. De volgende ochtend kregen we heet water om ons te wassen en een fles drinkwater en toen moesten we weer oprotten. Toch nog even geprobeerd de grens over te komen en de douanier 50 dollar voorgehouden, maar hij was
onvermurwbaar: we moesten terug en het visum veranderen of naar Hanoi terug en daar eruit vliegen. In het dorp aten we van onze laatste Vietnamese geld wat noedelsoep en kregen toen een "lift" naar Vinh aangeboden mt een minibusje. Kostte "maar" 50 dollar!

We hadden besloten dat we maar 20 dollar aan die oplichters wilden uitgeven en
gaven niet toe. Uiteindelijk zakten ze naar 40 dollar en deden of het de beste koop was die we ooit hadden kunnen doen. Nou mooi niet dus.Weer onze rugzakken gepakt en we begonnen aan de terugweg. Na 10 minuten kwam het minibusje langs en was eindelijk bereid om ons voor de "spotprijs" van 20 dollar naar Vinh terug te brengen. We werden in
het busje gepropt en zaten 100 km met de rugzakken in de nek of de voorste passagier op de knieen, maar we gingen weer terug! In Vinh wilden we een trein boeken, maar het loket was dicht tot 2 uur, dus maar even gekeken bij het busstation. De bus ging daar pas de volgende ochtend.

Langs de weg stopten wel bussen die naar Hanoi gingen dus hielden we er maar eentje aan. Voor 20 dollar konden we mee. We haddden alleen maar een biljet van 50 en ze deden net of ze niet begrepen hoeveel ze terug moesten geven (ze gaven ipv 30 dollar 30.000 dong terug, wat 2 en een halve dollar is). Toen maar weer uitgestapt, ondertussen 4 km verdergereden. Weer met alle bagage teruggelopen en we waren al zo uitgeput en we hadden al blaren op de voeten en liepen al krom van de spierpijn. Dan maar naar de bank om Vietnamese dong te halen, en kleinere coupures in dollars. Bleek de bank dicht!

Weer door naar het treinstation en in de rij gaan staan om een kaartje voor de eerstvolgende trein te bemachtigen. In Vietnam kennen ze dus geen rijen: iedereen verdringt zich voor het loket, elkaar wegduwend om aan de buurt te komen. Wel ja dat kon er ook nog wel bij. Met een beetje ellebogenwerk stond ik een half uur later aan het loket. En ja, ik kon kaartjes krijgen voor de trein van half 8 's avonds. Maar nee, ik kon
absoluut niet met dollars betalen..... GVD!! (excusez le mot). Kon ik weer terug naar de
bank die nu wel open was (lunchtijd voorbij). Daar heb ik een uur besteed aan het krijgen van dong en dollars en toen snel teruggerend om op tijd te zijn voor het kopen van de tickets. Nu vreselijk voorgedrongen en binnen 5 minuten had ik de meestbegeerde tickets ooit te pakken. Toen naar een hotel gegaan om vliegtickets voor de volgende
dag te kopen, de laatste dag van ons visum. Bleek zowaar mogelijk! Moesten wel in Dong betalen. Hadden we niet. Moesten we in het hotel dollars voor Dong wisselen. Ok, wij naar het wisselloket; niet genoeg dong in huis, konden niet wisselen. Konden we ineens wel met dollars betalen bij het reisbureau van het hotel (dat ik niet gek geworden ben
begrijp ik nog niet).

Toen we alles geregeld hadden eindelijk even wat warms gaan eten en even bijkomen van alle gezeik. Na een vermoeiende treinreis (want niet kunnen slapen) van 8 uur kwamen we aan in Hanoi om half 4 's ochtends. We hadden het gered! Toen door naar de busdienst van Vietnam Airlines waar iedereen 1 dollar, maar wij natuurlijk 4 dollar moesten betalen om op het vliegveld te komen (was eigenlijk nog een koopje). Daar kwamen we aan om 6 uur 's ochtends, terwijl onze vlucht pas om half 12 ging. Maar we wilden per se op het vliegveld zijn om zeker te zijn dat we op tijd waren en tijdig door de douane kwamen.

Het enige probleem was dat ze zouden zeggen dat we een dag te laat waren. Die dag verliep namelijk het visum en ze zouden kunnen beweren dat we de dag ervoor eruit hadden gemoeten (dat verhaal hadden we van andere reizigers gehoord). Toen het eindelijk tijd was om in te checken en het paspoort te laten controleren stonden we te trillen op onze benen. Mijn hart klopte sneller dan anders toen de Vietnamese douanier in mijn paspoort naar het visum keek. Toen ik hem hoorde stempelen werd ik al wat rustiger en toen ik hetpaspoort terugkreeg een hij knikte dat ik door moest lopen kon ik wel
janken van geluk. Het was ons gelukt!!! We mochten dan eindelijk het
land uit!!!!!!

Ook Ad kwam erdoor en we konden niet wachten (nog twee uur) voor we het toestel in mochten. Na een vlucht van ruim een uur kwamen we in Vientiane aan, de hoofdstad van Laos. De zon scheen, het was 25 graden en binnen 5 minuten waren we door de douane en hadden we onze bagage alweer te pakken. Buiten zeurde niemand aan onze kop en
het verkeer was een verademing na Vietnam. Geen duizenden brommers die je het liefst voor je voeten rijden en geen mongolen die alleen maar op de toeter kunnen drukken. Nee, rust en vrede!!! Heerlijk!!!

Vietnam was leuk en indrukwekkend, maar langer dan 4 weken houd je het niet uit, dan
moet je weg (als je het land uitkomt, tenminste), op zoek naar rust...
Het is jammer dat de laatste dagen zo vervelend waren en onze kijk op Vietnam behoorlijk gekleurd hebben. We zullen bijvoorbeeld niet meer terug gaan naar dit land. Laos was gelukkig een heel ander verhaal, daarover volgende keer meer.

Groetjes,
Petra